
Kan iemand mij uitleggen waarom we altijd zo aardig zijn voor onbekenden of mensen die niet helemaal je naasten zijn en als het aankomt op je eigen trouwe vrienden en familie dat je dan oppeens zo'n bitch bent.
mischien maak ik mezelf er ook schuldig aan, maar bij sommige mensen is het gewoon TE obvious voor woorden.
Het ene moment is die gene freaking chagrijnig tegen jou en dan komt er iemand anders bij en zijn ze vrolijk en gezellig dan gaat die gene weg en zijn ze weer chagrijnig.
Mischien is het omdat je geliefde zich meer op hun gemak voelen bij jou, maar kom op zeg dan zou je toch ook liever moeten zijn voor die gene?
This iets wat me wel meer opvalt bij mensen om mij heen, wat ik vroeger nooit kreeg van mijn moeder krijgen mijn nichtjes nu wel van haar.
Ik wil niet dramatisch doen ofzo maar dat is toch raar, waarom ik niet en zij wel?
Maarja dat kan je weer afschuiven op het feit dat kinderen tegenwoordig veel meer mogen dan vroeger.
Of dan hebben mensen een vriend en dan besta je niet meer want ja, je vriendje is gewoon veel belangrijker dan de gene die al tig jaar in je leven zijn.
En dan is oppeens alles wat jullie samen hebben gedaan en meegemaakt vreselijk onbelangrijk en onbenullig want alles met hun vriend is gewoon veel belangrijker toch?!
Ik heb me er ook schuldig aan gemaakt met mijn eerste vriendje, maar daar was ik 15 en heb geleerd van mijn fouten, ik wou dat sommige mensen dat ook zouden doen.
Mensen moeten niet vergeten dat de gene die het meest om hun geven er meer zullen zijn dan een stel mensen die niet eens erg lang in hun leven zullen blijven, in elk geval niet zo lang als je naasten.
En dat mensen beter lief moeten zijn voor die gene dan voor vreemde die ze toevallig ook aardig vinden maar nog geen enkele band mee hebben.
Liefs,