Het is woensdag 1 augustus en ik zit met mijn mama in de trein onderweg naar Amsterdam.
Ik heb een vaag vermoeden van wat we gaan doen maar ik houd wijs mijn mond in de hoop dat ze het vergeet.
Eenmaal aangekomen in onze mooie hoofdstad word ik meteen overvallen door een ontzettend blij gevoel, wat een DRUKTE!
In Ede is het altijd zo dood, vertrouwd en saai dat het weinig vreugde meer brengt om eventjes naar de ''stad'' te gaan.
Hier loopt iedereen gezellig door rood, en mensen hebben maling aan de trams die je zo omver kunnen rijden, ik word er meteen vrolijk van.
Maar ik weet waarom we hierheen zijn gekomen, mijn moeder is in elk geval niet voor de winkels of mensen gekomen.
Ze wilde naar het Anne Frank huis en ik was gedoemd om mee te gaan, het was een soort van Moeder/Dochter dagje.
Daar stonden we dan,in de rij.
Niet zomaar een rij, nee.
Het was een enorme rij, de rij begon vanaf de deur, ging de hoek van de straat om en ging door tot aan het einde van de straat.
Anderhalf uur hebben wij in die rij gestaan, ANDERHALF UUR!
Eindelijk waren we binnen en kochten kaartjes, we liepen verder het museum in.
Nu zal het komen dacht ik, nu ga ik zien in wat voor een bedden ze sliepen en op wat voor stoelen ze zaten.
Het viel vies tegen, heel erg enorm niet-verwacht-teleurstellend vies tegen.
Er waren geen meubels, niet eens een kleed.
Het enige wat er was, was een toiletpot, een gootsteen en een wasbak.
Verder moest je het maar doen met dingen aan de muren die je kon lezen en enorme trappen die je moest oplopen en o wee als je van een van die trappen zou vallen, want je brak geheid je nek.
Eindelijk liepen we het Anne Frank huis uit.
Ik voelde me opgelicht, heb ik daarvoor zo lang in die rij buiten gestaan?
Heb ik daarvoor een uur in de trein gezeten?
I feel like an idiot.
Liefs,
