Soms vraag ik me af of ik wel helemaal 100% ben in mijn hoofd, het ene moment sta ik te springen vol enthousiasme en het andere moment wil ik alles en iedereen bitchslappen en uitschelden.
Zoals vandaag dus, het begon allemaal erg vrolijk met Carlita samen, en toen ging ze weg en ging mijn humeur weer downhill.
Er is maar 1 logische verklaring.
VROUWELIJKE HORMONEN.
vrouwen zijn al zulke rare wezens en dankzij onze ''geweldige'' hormonen krijgt het mannelijk geslacht al helemaal geen hoogte meer van ons aangezien wij dat zelf niet eens meer kunnen.
maar niet alleen mijn hormonen hebben invloed op mijn rare buien, Muziek, eten, het weer,MANNEN en nog meer externe aspecten hebben invloed op mij.
Bijvoorbeeld:
Als het weer bagger is en ik al niet zo lekker in mijn vel zit, dan is het onvermijdelijk dat mijn humeur alleen maar slechter zal worden.
Nog een voorbeeldje: Rustige en depresieve liedjes zullen mij op dat moment alleen maar geiriteerder en gevoeliger maken MAAR blije bouncemuziek zal me ook niet veel goeds doen.
*zucht*
Wat moet ik in hemelsnaam aan met mijzelf.
Chocola eten heb ik al gedaan.
Bellen heb ik al gedaan(wat trouwens niet veel goeds opleverde).
Rondje lopen door het huis heb ik gedaan.
En nu als mijn laatste hoop schrijf ik al mijn frustraties op in mijn geliefde blog <333.
